در بخشی از کتاب آمده است: خیلی طول نکشید که صدایی از راهرو به گوش رسید. با عجله به‌سمت در رفت. رن هم مثل الکس دوازده سالش بود‌. ولی برخلاف بهترین دوستش صدا غافلگیرش نکرد. راستش تمام این مدت انتظارش را کشیده بود. وقتی صدای پای نگهبان به حد کافی نزدیک شد، گفت: «سوپی رو که ازتون خواستم، برام آوردین؟» بعد به نگهبان یادآوری کرد: «من به خمیر نون حساسیت دارم.» البته دروغ می‌گفت. «و میوه هم بهم نمی‌سازه!» صدای غرولند بلندی از راهرو شنید و بعد نگهبان گفت: «عقب وایسا دختره‌ی نادون!» زانو زد تا دریچه‌ی پایینِ در را باز کند.