اما دوستی فایده‌های زیادی دارد. دوستی عشقی را در دل می‌افروزد که به زندگیِ آدمی رنگ و عمق می‌دهد؛ وفاداری‌ای را موجب می‌شود که حصارهای خودخواهی را فرو می‌ریزد؛ وقتی به دردسر می‌افتیم همراهی مطمئن و حریمی امن برایمان مهیا می‌کند؟ تسلایی است برای مصائبمان، سنگ صبوری برای رازهایمان، و انگیزه‌ای برای جدوجهدهایمان. همه‌ی این حرف‌ها درست است... دوستی، همچون دیگر گونه‌های عشق، می‌تواند موجب رنج و سیه‌روزی هم بشود، از درد بی‌پیر و علی‌الدوامِ ترک شدن گرفته تا زخم عمیق خیانت، یا مخمصه‌های عذاب‌آور وفاداری...